– А што табе?
– Я Перавозчык ладдзі Роспачы.
– То што?
– Я даў стырно гэтаму чалавеку, што зараз ляжыць на дне ладдзі... Цяпер мне зноў трэба сесці і кіраваць.
– Ты не хочаш?
– Я стаміўся. Я страшна стаміўся... Я папрашу, каб цябе падвесілі над гэтай вадою і не далі забыцця.
Выліваха крэкнуў:
– Колькі разоў сабе казаў: не звязвайся з начальствам, не чапай, Гервасій, дзярма.
Ладдзя зарагатала.
– Не паслухаўся – пэнкнуў. Пайшоў у прымы да пані Пясэцкай. Дый тут адну пакуту маю. А ўсё за язык, сяло дурное.
– До, – сказаў Перавозчык. – Пачынаецца мора. Плаціце кожны па манеце. Іначай вас скінуць у ваду, дзе вы будзеце захлынацца да сканчэння свету.
Супраць звычаю не папрэш. Кожнаму кідалі ў труну манету на такі выпадак. І Выліваха палез у кішэнь. Але тут побач з ім нехта спалохана ўздыхнуў, і голас, вельмі спявучы, зусім, відаць, юнацкі, сказаў:
– А ў мяне няма манеты. Бацькі былі вельмі бедныя.
Гервасій крэкнуў:
– Што ж рабіць, хлопча? Во, халера на тое мора!
У цемры звінелі манеты. Юнак побач з Вылівахам перарывіста дыхаў, магчыма, стрымліваючы слёзы.
– Хлопцы, – сказаў Гервасій. – А, шчыра кажучы, нашто манеты? Вы што, па сваёй ахвоце плывяце?
– Куды там.
– То на якога ляда яшчэ плаціць? У жыцці за ўсё плацілі, ды яшчэ тут...
– Раб! – сказаў Перавозчык з пагрозаю.
Стала цішыня.
– Скажы яму нешта, вясёлы рагачовец, – сказаў сусед.