Караткевіч Уладзімір Сямёнавіч - Ладдзя Роспачы стр 10.

Шрифт
Фон

– А што табе?

– Я Перавозчык ладдзі Роспачы.

– То што?

– Я даў стырно гэтаму чалавеку, што зараз ляжыць на дне ладдзі... Цяпер мне зноў трэба сесці і кіраваць.

– Ты не хочаш?

– Я стаміўся. Я страшна стаміўся... Я папрашу, каб цябе падвесілі над гэтай вадою і не далі забыцця.

Выліваха крэкнуў:

– Колькі разоў сабе казаў: не звязвайся з начальствам, не чапай, Гервасій, дзярма.

Ладдзя зарагатала.

– Не паслухаўся – пэнкнуў. Пайшоў у прымы да пані Пясэцкай. Дый тут адну пакуту маю. А ўсё за язык, сяло дурное.

– До, – сказаў Перавозчык. – Пачынаецца мора. Плаціце кожны па манеце. Іначай вас скінуць у ваду, дзе вы будзеце захлынацца да сканчэння свету.

Супраць звычаю не папрэш. Кожнаму кідалі ў труну манету на такі выпадак. І Выліваха палез у кішэнь. Але тут побач з ім нехта спалохана ўздыхнуў, і голас, вельмі спявучы, зусім, відаць, юнацкі, сказаў:

– А ў мяне няма манеты. Бацькі былі вельмі бедныя.

Гервасій крэкнуў:

– Што ж рабіць, хлопча? Во, халера на тое мора!

У цемры звінелі манеты. Юнак побач з Вылівахам перарывіста дыхаў, магчыма, стрымліваючы слёзы.

– Хлопцы, – сказаў Гервасій. – А, шчыра кажучы, нашто манеты? Вы што, па сваёй ахвоце плывяце?

– Куды там.

– То на якога ляда яшчэ плаціць? У жыцці за ўсё плацілі, ды яшчэ тут...

– Раб! – сказаў Перавозчык з пагрозаю.

Стала цішыня.

– Скажы яму нешта, вясёлы рагачовец, – сказаў сусед.

Ваша оценка очень важна

0
Шрифт
Фон

Помогите Вашим друзьям узнать о библиотеке

Популярные книги автора