– Заўважаю, са здароўем у вас нешта? – ціха спытаў Паўлаў.
– I са здароўем. I так – пагана...
Паразумела ўсміхнуліся сінія вочы:
– Ну, добра... А то вось яшчэ было... Падчас японскай акупацыі бацька мой выдаў сябе за нашчадка японца. Маўляў, выхадзень з поўдня Японіі, з вострава, здаецца, Акінасіма. Ад маці меў трохі ў форме вачэй і ў колеры аблічча. Зусім трохі, але ж у нейкім там пакаленні – японец... Валодаў гэты японец мовамі: рускай, начаткамі кітайскай і карэйскай, як усе карэнныя, украінскай і яшчэ антыяпонскай... На нас працаваў...
Плыла вясёлая, простая, натуральная размова. Яна нібы варажыла, бо давала радасць, разуменне і спакой.
I пад гэтую размову, і жадаючы змыць няёмкасць і сорам першай гадзіны, яны такі здорава ўзялі ў той вечар.
Ва ўсякім разе, пад канец, калі раптам ударылі смыкі, барабаны і трубы і ўся зала пачала падпяваць і зрывацца а месца, Будрыс са здзіўленнем пачуў, што ён таксама на ўвесь голас падпявае і не бяжыць танцаваць толькі таму, што не ўпэўнены, ці атрымаецца гэта.
У кожнага партовага горада ёсць свая песня, свой асаблівы гімн, пад які не ўседзіць ніхто і ўседзець пад які – гэта амаль што ўчыніць здраду айчыне, ва ўсякім разе, напляваць на яе святыя традыцыі. Тое, пра што ў Амерыцы кажуць: "Лепей апаганьце абеліск Вашынгтону, абы не гэта".
Тут такой песняй была старая, наіўная песня пра дзяўчыну, якая "па-ка-ха-ла ма-ра-ка!!!". I вось глоткі раўлі яе, а ногі адтупвалі так, што дымеў паркет:
Он не лекарь!
Не аптекарь!
Не разносчик мо-ло-ка!!!
Плачу я, но не жалею,
Что влюбилась не в жокея,
Не в торговца бакалеей,
А в бродягу моря-ка!!!
Яны спявалі "джокея" і "торговца-бакалея", нібы гэты гандляр меў другую прафесію – "бакалей" – або гэта было ягонае імя, накшталт "Бармалей". Але спявалі так заўзята і захоплена, што брала ачмурэнне:
Знает он, где спят туманы,
Где кочуют ураганы
И когда цветут бананы
На Гавайских островах.
Ён глядзеў на гэта, праз туман, і, здаецца, блытаў куплеты. Але гарлаў разам з усімі: