Τα μάτια του Θορ άνοιξαν διάπλατα.
«Πώς το ξέρετε αυτό;»
«Εγώ ξέρω κόσμους που εσύ δεν θα τους μάθεις ποτέ, αγόρι μου. Τουλάχιστον, όχι ακόμα».
Ο Θορ αναρωτιόταν καθώς βημάτιζε γρήγορα για να τον προφτάσει.
«Εσύ δεν θα ακούς, όμως. Αυτός είναι ο χαρακτήρας σου. Πεισματάρης. Σαν την μητέρα σου. Θα συνεχίσεις να ψάχνεις το πρόβατο, αποφασισμένος να το σώσεις».
Ο Θορ κοκκίνισε καθώς ο Άργκον διάβαζε τις σκέψεις του.
«Είσαι μαχητικό παιδί», πρόσθεσε. Αποφασιστικός. Πολύ υπερήφανος. Θετικά χαρακτηριστικά. Αλλά μια μέρα αυτά μπορεί να είναι η καταστροφή σου».
Ο Άργκον άρχισε να ανεβαίνει σε ένα ύψωμα γεμάτο βρύα και ο Θορ τον ακολούθησε.
«Θέλεις να μπεις στη Λεγεώνα του Βασιλιά», είπε ο Άργκον.
«Ναι!» απάντησε ο Θορ με ενθουσιασμό. «Υπάρχει καμία πιθανότητα για μένα; Μπορείτε εσείς να κάνετε κάτι γι’ αυτό;»
Ο Άργκον γέλασε, με ένα βαθύ, υπόκωφο ήχο και ο Θορ ένιωσε μια ανατριχίλα να διαπερνά τη ραχοκοκαλιά του.
«Μπορώ να κάνω τα πάντα να συμβούν, ή τίποτα. Η μοίρα σου είναι ήδη γραμμένη. Αλλά είναι στο χέρι σου να την επιλέξεις».
Ο Θορ δεν κατάλαβε.
Έφτασαν στην κορυφή του υψώματος και εκεί ο Άργκον σταμάτησε και τον κοίταξε κατάματα. Ο Θορ σταμάτησε περίπου ένα μέτρο μακριά του και αισθανόταν την ενέργεια του Άργκον να τον διαπερνά σαν κάτι καυτό.
« Η μοίρα σου είναι σπουδαία», του είπε. «Μην την εγκαταλείψεις».
Τα μάτια του Θορ ήταν διάπλατα. Η μοίρα του; Σπουδαία; Ένιωσε να φουσκώνει από υπερηφάνεια.
«Δεν καταλαβαίνω. Μιλάτε με γρίφους. Σας παρακαλώ, πείτε μου κάτι περισσότερο».
Ο Άργκον εξαφανίστηκε.
Ο Θορ έμεινε με το στόμα ανοιχτό. Κοίταγε γύρω γύρω προς όλες τις κατευθύνσεις, προσπαθούσε να ακούσει κάτι και αναρωτιόταν. Μήπως τα είχε φανταστεί όλα αυτά; Μήπως ήταν κάποια ψευδαίσθηση;
Ο Θορ κοίταξε εξεταστικά το δάσος γύρω του. Από αυτό το σημείο πάνω στο ύψωμα, μπορούσε να δει πολύ πιο μακριά απ’ ό,τι πριν. Καθώς κοίταζε, είδε κάποια κίνηση στο βάθος. Άκουσε ένα θόρυβο και ήταν σίγουρος πως ήταν το πρόβατό του.
Κατέβηκε σκοντάφτοντας από το ύψωμα με τα βρύα και έτρεξε προς την κατεύθυνση απ’ όπου ερχόταν ο ήχος, πίσω μέσα στο δάσος. Καθώς πήγαινε, δεν μπορούσε να διώξει απ’ τη σκέψη του την συνάντησή του με τον Άργκον. Το μυαλό του δεν μπορούσε καν να συλλάβει ότι είχε συμβεί κάτι τέτοιο. Τι έκανε εκεί, στο συγκεκριμένο μέρος, ο Δρυίδης του Βασιλιά; Τον περίμενε. Αλλά γιατί; Και τι εννοούσε για την μοίρα του;
Όσο πιο πολύ ο Θορ προσπαθούσε να ξεδιαλύνει το μυστήριο, τόσο λιγότερα καταλάβαινε. Ο Άργκον τον είχε προειδοποιήσει να μην συνεχίσει, ενώ συγχρόνως τον παρότρυνε να το κάνει. Τώρα, καθώς περπατούσε, ο Θορ ένιωσε ένα κακό προαίσθημα ότι κάτι εξαιρετικά σημαντικό επρόκειτο να συμβεί.
Καθώς έστριψε σε κάποιο σημείο, τα βήματά του πάγωσαν επί τόπου με το θέαμα που αντίκρισε. Όλοι οι χειρότεροι εφιάλτες του είχαν επιβεβαιωθεί μέσα σε μια μόνο στιγμή. Τα μαλλιά του σηκώθηκαν όρθια, και τότε συνειδητοποίησε ότι είχε κάνει ένα τραγικό λάθος που μπήκε τόσο βαθιά στο Σκοτεινό Δάσος.
Απέναντί του, λιγότερο από τριάντα βήματα μακριά, βρίσκονταν ένα Σάιμπολντ. Αυτό το ογκώδες και μυώδες ζώο που είχε περίπου το μέγεθος ενός αλόγου, στεκόταν στα τέσσερα και ήταν το πιο φοβερό ζώο στο Σκοτεινό Δάσος, ίσως και σ’ ολόκληρο το βασίλειο. Ο Θορ δεν είχε ποτέ δει ένα τέτοιο ζώο, αλλά είχε ακούσει αρκετούς θρύλους. Έμοιαζε με λιοντάρι, αλλά ήταν μεγαλύτερο, με πιο πλατύ σώμα, το δέρμα του είχε ένα βαθυκόκκινο χρώμα και τα μάτια του ένα κίτρινο που έλαμπε. Ο θρύλος έλεγε ότι το βαθυκόκκινο χρώμα του οφείλονταν στο αίμα αθώων παιδιών.
Στη ζωή του, ο Θορ είχε ακούσει για κάποιες εμφανίσεις του ζώου, αλλά και πάλι όλες αυτές οι ιστορίες φαίνονταν αμφίβολης αξιοπιστίας. Αυτό ίσως συνέβαινε επειδή κανείς δεν είχε επιζήσει μετά από μια τέτοια συνάντηση. Κάποιοι θεωρούσαν ότι το Σάιμπολντ ήταν ο Θεός του Δάσους και ένας οιωνός. Όμως, τι είδους οιωνός ήταν, ο Θορ δεν είχε ιδέα.
Με πολλή προσοχή, έκανε ένα βήμα πίσω.
Το Σάιμπολντ, με τα τεράστια σαγόνια του μισάνοιχτα και με σάλια να τρέχουν από τα μυτερά του δόντια, τον κοίταξε έντονα με τα κίτρινα μάτια του. Στο στόμα του είχε το πρόβατο του Θορ που στρίγγλιζε κρεμασμένο ανάποδα και με το μισό του σώμα τρυπημένο από τους κυνόδοντες του κτήνους. Ήταν σχεδόν πεθαμένο. Το Σάιμπολντ φαινόταν ότι απολάμβανε τον τρόπο που πέθαινε και δεν βιαζόταν να το αποτελειώσει – αντιθέτως, φαινόταν ότι χαιρόταν που το βασάνιζε.
Ο Θορ δεν άντεχε τις κραυγές του. Το πρόβατο, αβοήθητο, κουνιόταν σπασμωδικά, και ο Θορ ένιωσε ότι αυτός ήταν υπεύθυνος.
Η πρώτη παρόρμηση που ένιωσε ο Θορ ήταν να τραπεί σε φυγή, αλλά ήδη ήξερε ότι κάτι τέτοιο θα ήταν μάταιο. Τίποτα δεν μπορούσε να ξεφύγει από ένα τέτοιο θηρίο. Ίσα-ίσα, αν άρχιζε να τρέχει, το κτήνος θα αγρίευε περισσότερο. Αλλά δεν ήθελε να αφήσει το πρόβατό του να έχει έναν τέτοιο θάνατο.
Στεκόταν εκεί, παγωμένος από φόβο, αλλά ήξερε ότι έπρεπε να κάνει κάτι.
Τα αντανακλαστικά του λειτούργησαν. Αργά αργά, το χέρι του πήγε στο σακκούλι του, έβγαλε μια πέτρα και την έβαλε στη σφεντόνα του. Με το χέρι του να τρέμει, τεντώθηκε, έκανε ένα βήμα μπροστά και έριξε.
Η πέτρα έσχισε τον αέρα και χτύπησε το στόχο της. Ήταν μια τέλεια βολή. Χτύπησε το πρόβατο κατευθείαν στο βολβό του ματιού του και διαπερνώντας τον πέρασε στον εγκέφαλό του..
Το πρόβατο παρέλυσε. Ήταν νεκρό. Ο Θορ είχε γλιτώσει το ζώο από το μαρτύριό του.
Η ματιά του Σάιμπολντ αγρίεψε. Ήταν εξοργισμένο που ο Θορ είχε σκοτώσει το παιχνιδάκι του. Άνοιξε αργά τα τεράστια σαγόνια του και άφησε το πρόβατο να πέσει. Αυτό προσγειώθηκε με γδούπο στο έδαφος του δάσους. Μετά, το κτήνος κάρφωσε τα μάτια του στον Θορ.
Γρύλισε και ένα βαθύ, μοχθηρό μουγκρητό βγήκε από τα σπλάχνα του. Καθώς κινήθηκε προς το μέρος του, και με την καρδιά του να χτυπάει δυνατά, ο Θορ έβαλε άλλη μια πέτρα στη σφεντόνα του και ετοιμάστηκε να ρίξει για άλλη μια φορά.
Το Σάιμπολντ άρχισε να τρέχει και ήταν ό,τι γρηγορότερο ο Θορ είχε δει στη ζωή του. Κάνοντας ένα βήμα μπροστά, εκσφενδόνισε την πέτρα, με την προσευχή να χτυπήσει το ζώο, γνωρίζοντας ότι δεν θα είχε χρόνο να ρίξει άλλη πέτρα πριν το κτήνος τον φτάσει.
Η πέτρα χτύπησε το κτήνος στο δεξί του μάτι, ρίχνοντάς το κάτω. Ήταν μια τρομακτική πτώση που θα είχε εξουδετερώσει οποιοδήποτε μικρότερο ζώο.
Αλλά αυτό δεν ήταν ένα μικρότερο ζώο. Ήταν ένα θηρίο που δεν σταματούσε με τίποτα. Έβγαζε δυνατές κραυγές από τον πόνο του, αλλά δεν σταμάτησε να τρέχει. Ακόμα και χωρίς το ένα του μάτι, ακόμα και με την πέτρα σφηνωμένη στον εγκέφαλό του, συνέχισε αλόγιστα την επίθεσή του ενάντια στον Θορ – που δεν μπορούσε να κάνει τίποτα άλλο.
Μια στιγμή αργότερα, το θηρίο είχε πέσει πάνω του. Σήκωσε το πόδι του και με το τεράστιο νύχι του τον χτύπησε δυνατά στον ώμο. Ο Θορ στρίγκλισε. Ένιωσε σαν να του είχαν σκίσει τη σάρκα τρία μαχαίρια ταυτόχρονα, ενώ ένιωθε το αίμα του, καυτό, να αναβλύζει ορμητικά μέσα από το τραύμα του. Το θηρίο τον καθήλωσε στο έδαφος και με τα τέσσερα πόδια του. Το βάρος του ήταν τεράστιο, σαν να στεκόταν ένας ελέφαντας πάνω στο στήθος του. Ο Θορ αισθάνθηκε τη θωρακική του κοιλότητα να συνθλίβεται. Το θηρίο έκανε πίσω το κεφάλι του, άνοιξε διάπλατα τα σαγόνια του αποκαλύπτοντας τα τεράστια κοφτερά του δόντια, και άρχισε να πλησιάζει απειλητικά το πρόσωπο του Θορ.
Βλέποντας αυτό, ο Θορ άπλωσε τα χέρια του και το άρπαξε από τον λαιμό. Ήταν σαν να έπιανε μια σταθερή μάζα μυών. Μετά βίας μπορούσε να το κρατήσει μακριά του. Τα μπράτσα του άρχισαν να τρέμουν καθώς τα δόντια του κτήνους πλησίαζαν όλο και περισσότερο. Ένιωσε την καυτή του ανάσα στο πρόσωπό του και τα σάλια του να στάζουν στο λαιμό του. Ένας βρυχηθμός βγήκε από το στήθος του ζώου, καίγοντας τα αυτιά του Θορ. Ήξερε ότι θα πέθαινε.