- Табе чаго, Адрыян? - спытаў Вольке.
- Пахаваць трэба было б... Цэлы дзень на сонцы...
- Тху... Ты б яшчэ смачнейшае што за чаем распавёў.
- Дык як загадаеце?
- Бадай што, можна будзе і аддаць хлопца... Папу ці ксяндзу, хто там ёсць. Усё адно нічога не скажуць.
- І потым, там яшчэ чалавек стаіць, - сказаў салдат. - Просіць вас.
- Хай пачакае, - сказаў паручнік. - Бачыш, чай п'ю. Нічога з ім не станецца, з тваім чалавекам.
- Стары.
- Тым больш.
Буткевіч выглянуў у акно. Непадалёк ад трупа стаяў чалавек год пад шэсцьдзесят, кашчавы і яшчэ даволі дужы. Здзіўлялі ступакі ягоных ног. Пры росце, нават трошкі ніжэйшым за сярэдні, яны былі вельмі вялікія і пляскатыя.
«Як у палескага злодзея», - падумаў Буткевіч.
Чалавек стаяў, склаўшы грыбком вялікія і змаршчакаватыя далоні. Абапіраўся імі на доўгі дарожны кій. Выцвілыя сінія вочы трошкі непаразумела, але спакойна глядзелі на забітага.
І толькі ці не занадта нізка была апушчана сівая, як дзьмухаўка, галава.
Голас Вольке адарваў Буткевіча ад назіранняў. Паручнік перабіраў кніжкі, высыпаныя на стол.
- Каляндар, - сказаў Вольке, - заметка, як трэба яшчэ з зімы рабіць ляднік, запасячы на лета лёд. Па-польску. Нашто гэтым дзікунам ляднік? Хіба што п'яным адсыпацца? «Казачка пра трох братоў, нявесту і яблычка...» Культурнае чціва... Яшчэ адзін каляндар, жамойцкі. А тут... «Пакуты беднай сялянкі і багатага лорда»... Гэта па вашай часці... А вось псалтыр... Тутэйшай гаворкай... І малітоўнік, таксама тутэйшы.
Ён варушыў губамі, разбіраючы літары.
- Не па-людску неяк гучыць.
- Чаму? Яны так гавораць.
- У гэтым і небяспека, - павучальна сказаў Вольке. - Што ж, сёння ім, потым хахлам, а потым яшчэ, крый Божа, палякам.
Рукі ягоныя раптам здрыгануліся над танюткай кніжкай у цёмнай з разводамі вокладцы.
- Ого!.. «Апавяданні на беларускай гаворцы»... І адразу ж крамолай засмярдзела... Вось вам і малітоўнічкі... Спачатку яны, а потым наконт царскага сямейства.
- Ды ў чым там справа?