— Не, — уздыхнула Чарапаха.
— Нічога ты не ўмееш… А мы яшчэ нясём ікру. Жабурынне.
— Я замест яе яйкі нясу, — сказала Чарапаха. — Вялікія.
— Ф-фу, — сказала Галоўная, — яйкі… Ну, паспрабуй усё ж заспяваць.
I Чарапаха зарыпела:
— Словы нішто сабе, — сказалі жабы, — але ж голас? Бр-р-р!
— Дык я б вам — словы, а вы б — спявалі.
— Словы ў нас не горшыя. Самі прыдумалі:
— Добрыя словы, — сказала Чарапаха, — але галасы ў вас лепшыя.
— І што гэта за "шчыты ў чарапах"? — спытала Галоўная Жаба.
— А вось тое, што на мне.
— Гэта карычневае? — усхваляваліся жабы. — Гэта брыдкае? Ну не. Мы вось такія прыгожыя. Зялёныя. Бліскучыя. Як лакіраваныя.
— Жывыя, — сказала Чарапаха, — усе прыгожыя.
— А чаму гэта брыда завецца шчытом? — спытала Маладзенькая Жабка.
— Яна цвёрдая.
— Няўжо-о? Во-ой! Быць не можа.
Самая смелая з жабак падплыла асцярожна і дакранулася да панцыра лапкай.
— Вой! Яна ж як жалезная!
— Ну і што? — сказала Чарапаха.
— Цвёрдая!.. Голасу не мае!
— Усё роўна вы мне падабаецеся. Спяваеце прыгожа. Мне адной сумна.
Але жабы ўжо разышліся: