Αλλά δεν μπορούσε. Είχε μια μεγάλη λίστα καθηκόντων να εκτελέσει πριν να μπορέσει να βγει από το κάστρο του. Στο κάτω-κάτω, η ημέρα του γάμου της κόρης του σήμαινε υποχρεώσεις για έναν βασιλιά: έπρεπε να έχει συναντήσεις με το συμβούλιό του, με τα παιδιά του, και με μια μακριά γραμμή ικετών που είχαν δικαίωμα να δουν τον βασιλιά εκείνη την ημέρα. Θα ήταν τυχερός αν μπορούσε να φύγει εγκαίρως από το κάστρο του για την γαμήλια τελετή το ηλιοβασίλεμα.
Ο ΜακΓκιλ, ντυμένος με την καλύτερη βασιλική του ενδυμασία, με βελούδινο μαύρο παντελόνι, χρυσή ζώνη, ένα βασιλικό χιτώνα φτιαγμένο από το καλύτερο μοβ και χρυσό μετάξι, ένα λευκό μανδύα, γυαλιστερές δερμάτινες μπότες ως τις κνήμες, και φορώντας το στέμμα του – μια περίτεχνη χρυσή λωρίδα με ένα μεγάλο ρουμπίνι στο κέντρο της – περπατούσε καμαρωτά στις αίθουσες του κάστρου πλαισιωμένος από τους συνοδούς του. Περνούσε από τη μια αίθουσα στην άλλη και κατεβαίνοντας τα σκαλιά από την πλευρά του κιγκλιδώματος μπήκε μέσα στα βασιλικά διαμερίσματα περνώντας κάτω από μια τεράστια αψιδωτή αίθουσα με πανύψηλο ταβάνι και σειρές με βιτρό. Τελικά, έφτασε σε μια αρχαία δρύινη πόρτα, τόσο παχιά όσο ένας κορμός δέντρου, την οποία άνοιξαν οι ακόλουθοί του και στη συνέχεια παραμέρισαν. Ήταν η Αίθουσα του Θρόνου.
Οι σύμβουλοί του στάθηκαν προσοχή καθώς ο ΜακΓκιλ μπήκε μέσα, κλείνοντας με θόρυβο την πόρτα πίσω του.
«Καθίστε», είπε πιο απότομα απ’ ό,τι συνήθως. Ήταν κουρασμένος, ειδικά σήμερα, από τις ατέλειωτες επίσημες διαδικασίες της διακυβέρνησης του βασιλείου και ήθελε να τελειώνει μ’ αυτά.
Διέσχισε την Αίθουσα του Θρόνου, η οποία δεν έπαψε ποτέ να τον εντυπωσιάζει. Τα ταβάνια της είχαν 15 μέτρα ύψος και είχαν ένα ολόκληρο γυάλινο πάνελ από βιτρό, ενώ τα πατώματα και οι τοίχοι ήταν φτιαγμένα από πέτρα πάχους 30 εκατοστών. Η αίθουσα μπορούσε άνετα να χωρέσει εκατό αξιωματούχους. Αλλά σε μια μέρα σαν κι’ αυτή όταν συγκαλείται το Συμβούλιο, ήταν αυτός και μια χούφτα σύμβουλοί του μέσα σ’ αυτόν τον τεράστιο χώρο. Στην αίθουσα δέσποζε ένα τεράστιο τραπέζι σε σχήμα ημικυκλίου, πίσω από το οποίο στέκονταν οι σύμβουλοί του.
Καμαρωτά, πέρασε από την είσοδο, προχώρησε προς το κέντρο και κατευθύνθηκε προς τον θρόνο του. Ανέβηκε τα πέτρινα σκαλιά και περνώντας από τα σκαλιστά χρυσά λιοντάρια, βούλιαξε στο κόκκινο βελούδινο μαξιλάρι που στόλιζε το θρόνο του ο οποίος ήταν εξ ολοκλήρου σφυρηλατημένος από χρυσάφι. Σ’ αυτό το θρόνο είχε καθίσει ο πατέρας του, ο παππούς του, και όλοι οι ΜακΓκιλ πριν απ’ αυτούς. Όταν κάθισε, ο ΜακΓκιλ αισθάνθηκε επάνω του το βάρος όλων των γενεών των προγόνων του.
Κοίταξε προσεκτικά τους συμβούλους του που παρευρίσκονταν. Εκεί ήταν ο Μπρομ, ο μεγάλος στρατηγός του και σύμβουλός του σε στρατιωτικά θέματα. Ο Κολκ, ο στρατηγός στην Λεγεώνα των αγοριών, ο Άμπερθολ, ο γηραιότερος απ’ όλη την ομάδα, λόγιος και ιστορικός καθώς και μέντορας τριών γενεών βασιλέων. Ο Φερθ ήταν ο σύμβουλός του σε εσωτερικά θέματα της Αυλής, ένας σκελετωμένος άντρας με κοντά γκρίζα μαλλιά και βαθουλωτά μάτια που ποτέ δεν έμεναν ακίνητα. Ο Φερθ ήταν ο άνθρωπος που ο ΜακΓκιλ δεν είχε εμπιστευτεί ποτέ του και ποτέ δεν είχε καταλάβει τον τίτλο του. Αλλά ο πατέρας του, και ο πατέρας του πριν απ’ αυτόν, διατηρούσαν ένα σύμβουλο για θέματα της αυλής, και έτσι τον είχε κρατήσει στη θέση του από σεβασμό προς τους προγόνους του. Μετά, εκεί ήταν ό Όουεν, ο ταμίας και θησαυροφύλακάς του, ο Μπραντάιγκ, ο σύμβουλός του σε εξωτερικές υποθέσεις, ο Ήμαν, ο εισπράκτορας των φόρων, ο Ντιουγουέιν, ο σύμβουλός του για τον λαό, και ο Κέλβιν, ο εκπρόσωπος των ευγενών.
Φυσικά, ο Βασιλιάς είχε την απόλυτη εξουσία. Αλλά το βασίλειό του ήταν φιλελεύθερο και οι πρόγονοί του πάντα υπερηφανεύονταν ότι επέτρεπαν και στους ευγενείς να έχουν λόγο για όλα τα ζητήματα και αυτό γινόταν μέσω του εκπροσώπου τους. Ιστορικά, αυτή ήταν μια δύσκολη ισορροπία ισχύος μεταξύ του βασιλιά και των ευγενών. Τώρα υπήρχε αρμονία, αλλά σε άλλες εποχές υπήρχαν εξεγέρσεις και διαμάχες εξουσίας ανάμεσα στους ευγενείς και στην βασιλεία. Ήταν μια λεπτή ισορροπία.
Καθώς ο ΜακΓκιλ παρατηρούσε την αίθουσα, είδε ότι ένα άτομο έλειπε. Ήταν το άτομο με το οποίο ήθελε να μιλήσει περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον – ο Άργκον. Ως συνήθως, το πότε και που αυτός εμφανιζόταν ήταν απρόβλεπτο. Αυτό εξόργιζε τον ΜακΓκιλ στο έπακρο, αλλά δεν είχε άλλη επιλογή από το να αποδεχτεί. Ο τρόπος των Δρυίδων του ήταν ανεξήγητος, αλλά χωρίς τον Άργκον παρόντα, ο ΜακΓκιλ ένιωθε περισσότερη βιασύνη. Ήθελε να τελειώνει με την συνάντηση αυτή για να προχωρήσει στα χιλιάδες άλλα πράγματα που τον περίμεναν πριν τον γάμο.
Η ομάδα των συμβούλων κάθισε απέναντί του στο ημικυκλικό τραπέζι σε απόσταση τριών μέτρων ο ένας από τον άλλον. Όλοι κάθονταν σε παλιές δρύινες καρέκλες με περίτεχνα σκαλίσματα στα ξύλινα μπράτσα τους.
«Βασιλιά μου, αν μπορώ να αρχίσω», είπε δυνατά ο Όουεν.
«Μπορείς. Και να είσαι σύντομος. Ο χρόνος μου είναι περιορισμένος σήμερα».
«Η κόρη σας θα λάβει πάρα πολλά δώρα σήμερα, κάτι που όλοι ελπίζουμε πως θα γεμίσει τα σεντούκια της. Οι χιλιάδες ανθρώπων καταθέτουν ένα φόρο τιμής, φέρνοντας δώρα για εσάς προσωπικά. Αυτοί που γεμίζουν τις ταβέρνες μας και τους οίκους ανοχής μας, θα γεμίσουν και τα ταμεία μας, επίσης. Παρ’ όλα αυτά, οι προετοιμασίες για τις σημερινές εορταστικές εκδηλώσεις θα στερήσουν ένα μεγάλο τμήμα του βασιλικού θησαυροφυλακίου. Συνιστώ αύξηση φόρων στο λαό και στους ευγενείς. Ένας εφάπαξ φόρος που θα μειώσει την οικονομική πίεση εξ αιτίας αυτού του μεγάλου γεγονότος».
Ο ΜακΓκιλ είδε την ανησυχία στο πρόσωπο του θησαυροφύλακά του και ένιωσε ένα σφίξιμο στο στομάχι με την ιδέα της μείωσης των πόρων του ταμείου του. Όμως δεν επρόκειτο να αυξήσει ξανά τους φόρους.
«Καλύτερα να έχεις φτωχό ταμείο και πιστούς υπηκόους», απάντησε ο ΜακΓκιλ. «Ο πλούτος μας βρίσκεται στην ευτυχία των υπηκόων μας. Δεν θα επιβληθούν νέοι φόροι».
«Αλλά, Βασιλιά μου, αν δεν το κάνουμε—»
«Έχω αποφασίσει. Τι άλλο;»
Ο Όουεν κάθισε κάτω, απογοητευμένος.
«Βασιλιά μου», είπε ο Μπρομ με τη βαθιά φωνή του. « Σύμφωνα με τις διαταγές σας, έχουμε σταθμεύσει το μεγαλύτερο μέρος των δυνάμεών μας στην Αυλή για την σημερινή εκδήλωση. Η επίδειξη ισχύος θα είναι εντυπωσιακή. Αλλά είμαστε σε οριακό σημείο. Αν υπάρξει μια επίθεση σε οποιοδήποτε άλλο σημείο του βασιλείου, θα είμαστε ευάλωτοι».
Ο ΜακΓκιλ κούνησε το κεφάλι του, καθώς σκεφτόταν το θέμα.
«Οι εχθροί μας δεν πρόκειται να μας επιτεθούν την ώρα που εμείς τους έχουμε στρώσει το τραπέζι για φαγητό».
Οι άντρες γέλασαν.
«Και τι νέα έχουμε από τα Χάιλαντς;»
«Δεν έχει αναφερθεί καμία κίνηση για εβδομάδες. Φαίνεται ότι τα στρατεύματα έχουν κατέβει στα πεδινά για τις προετοιμασίες του γάμου. Ίσως είναι έτοιμοι να κάνουν ειρήνη».
Ο ΜακΓκιλ δεν ήταν και τόσο σίγουρος.
«Αυτό μπορεί να σημαίνει είτε ότι ο γάμος που κανονίσαμε έχει πετύχει το στόχο του ή ότι περιμένουν να μας επιτεθούν σε κάποια άλλη στιγμή. Εσύ, που είσαι και γηραιότερος, τι πιστεύεις πως θα γίνει;» ρώτησε ο ΜακΓκιλ γυρίζοντας προς τον Άμπερθολ.
Ο Άμπερθολ ξερόβηξε και με την βραχνή του φωνή απάντησε: «Βασιλιά μου, ο πατέρας σας και ο πατέρας σας πριν απ’ αυτόν δεν εμπιστεύτηκαν ποτέ τους ΜακΚλάουντ. Το γεγονός ότι έχουν ξαπλώσει και κοιμούνται, δεν σημαίνει ότι δεν θα ξυπνήσουν».
Ο ΜακΓκιλ κούνησε το κεφάλι του καταφατικά, εκτιμώντας την άποψή του.
«Και τι γίνεται με την Λεγεώνα;» ρώτησε γυρίζοντας προς τον Κολκ.
«Σήμερα υποδεχόμαστε τους νεοσύλλεκτους», απάντησε ο Κολκ με ένα γρήγορο νεύμα.
«Είναι και ο γιος μου ανάμεσά τους;» ρώτησε ο ΜακΓκιλ.
«Στέκεται υπερήφανα μαζί με τους άλλους και είναι ένα θαυμάσιο παιδί».